Μέθοδος PADOVAN - Νευρολειτουργική Αναδιοργάνωση

¨Αυτός που ακολουθεί αυτό που η φύση μας δείχνει και μας διδάσκει, είναι λιγότερο πιθανό να κάνει λάθη¨

~ Béatriz Padovan

Μία διάλεξη του Rudolf Steiner (Αυστριακός φιλόσοφος, παιδαγωγός, αρχές 20ου αι.) με τίτλο «Βάδιση - Ομιλία - Σκέψη), αποτέλεσε  το αντικείμενο της Béatriz Padovan.

Σε αυτήν τη διάλεξη ο Rudolf Steiner περιγράφει τα τρία στάδια των τριών πρώτων χρόνων της ανθρώπινης ζωής, ως απαραίτητα, αναφερόμενος κυρίως στη μεταξύ τους σχέση. 

Σύμφωνα με τον R. Steiner, η διαδικασία της βάδισης είναι αυτή που οδηγεί στην ομιλία. Και αυτή με τη σειρά της οδηγεί στη σκέψη.

Το φυσικό μονοπάτι της γνώσης που ακολούθησε η Béatriz Padovan, ήταν να βασιστεί στις γνώσεις των Rudolf Steiner, Temple Fay, Carl Delacato, Glen Doman, Raimundo Veras, Edward Le Winn και να ετοιμάσει μία πολύ επαναστατική λογοθεραπευτική Μέθοδο.

ΒΑΔΙΣΗ, ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ

Υπάρχει μια εκδήλωση που χαρακτηρίζει κάθε μια από αυτές τις λειτουργίες. Μπορούμε να πούμε ότι ένα παιδί αρχίζει να βαδίζει όταν στέκεται όρθιο και κινείται κάθετα, κάτι που συμβαίνει περίπου στο πρώτο έτος της ζωής του. Γύρω στο ενάμιση με δύο χρόνια, το παιδί μαθαίνει να επικοινωνεί με τον προφορικό λόγο. Αλλά πότε μπορούμε να πούμε ότι το παιδί αρχίζει να επιδεικνύει την ικανότητά του να διαμορφώνει ιδέες; Ο Steiner (1981) πίστευε ότι αυτό συνέβαινε περίπου στο τρίτο έτος, όταν αρχίζει το παιδί να λέει «εγώ» για να περιγράψει τον εαυτό του.

Αυτές οι τρεις λειτουργίες (βάδιση, ομιλία και σκέψη) σχετίζονται, εξαρτώνται και εξελίσσονται η μια δίπλα στην άλλη. Ωστόσο, σε κάθε φάση και την ανάλογη ηλικία υπερέχει μια συγκεκριμένη λειτουργία, και υπάρχει μια ακριβής σειρά μέσα από την οποία η κάθε μια αποκτιέται και φαίνεται.

Ένα παιδί αρχίζει να βαδίζει περί το πρώτο έτος της ηλικίας του, να μιλάει περί το δεύτερο και να σκέφτεται περί το τρίτο. Στη διάρκεια αυτής της σειράς, ο Steiner (1981) υποστηρίζει ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη εξάρτηση μεταξύ αυτών των δραστηριοτήτων.

«Με μια περίεργη διαδικασία στο ανθρώπινο σώμα, με τον ίδιο τρόπο που το παιδί μαθαίνει να βαδίζει, να οδηγείται μέσα στο χώρο, να κινείται από το ένα μέρος στο άλλο, ο λόγος έρχεται σαν μια εκδήλωση της διαδικασίας της βάδισης, είναι προϊόν της διαδικασίας της βάδισης. Με άλλα λόγια, είναι το ¨προϊόν¨ του προσανατολισμού κάποιου στο χώρο.

«Είναι πραγματικό γεγονός ότι όταν ένα παιδί αρχίζει να περπατάει, ολόκληρος ο οργανισμός είναι δραστηριοποιημένος. Οι εξωτερικές κινήσεις γίνονται οι εσωτερικές κινήσεις της γλώσσας».

Αυτή η τοποθέτηση μπορεί αρχικά να φαίνεται περίεργη, αλλά ο Quiros (1979), ένας σπουδαίος Αργεντινός Λογοθεραπευτής, επίσης παραδέχεται ότι όλο το σώμα, όλο το Κ. Ν. Σ. παίζει έναν θεμελιώδη ρόλο στην διαδικασία της ομιλίας.

«Είναι αρκετά δύσκολο να βρούμε ένα κομμάτι του Κ. Ν. Σ. που να μην έχει καμία σχέση με την επικοινωνία ή τη γλώσσα. Ακόμα και η σπονδυλική στήλη, που αρχικά μπορεί να φαίνεται ότι δεν έχει καμία άμεση σχέση με αυτές τις ουσιαστικές λειτουργίες, συμβάλει και αυτή σημαντικά. Πληροφορεί τον εγκεφαλικό φλοιό για την ύπαρξη της στάσης και των κινήσεων μερών του σώματος, που επιτρέπουν στο άτομο να χρησιμοποιήσει το σώμα του λεπτομερώς σε συνάρτηση (in accordance to the correct correspondence of signs and symbols with his equals). Έτσι επιβεβαιώνουμε ότι δεν υπάρχει κεντρικός νευρικός ιστός που να μην είναι με κάποιο τρόπο συνδεδεμένος με το γλώσσα, με την ευρεία της έννοια.

Μέσα από τις μελέτες αυτές, προκύπτει ότι, με τον ίδιο τρόπο που ο λόγος αναπτύσσεται από την ικανότητα της ομιλίας, η σκέψη έρχεται από την εξέλιξη της γλώσσας. Λόγος και Σκέψη είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους που με δυσκολία κάποιος μπορεί να διαχωρίσει τι ανήκει στο ένα και τι στο άλλο, όταν πρόκειται για διανοητικές λειτουργίες.

ΣΤΟΧΟΣ

Στόχος της Νευρολειτουργικής Αναδιοργάνωσης είναι η επαναδόμηση (επανάληψη) των φάσεων της φυσιολογικής νευρολογικής ανάπτυξης, που οδηγούν στην απόκτηση της κάθετης στάσης του ατόμου και στην κυριαρχία του εγκεφαλικού ημισφαιρίου. 

Η Νευρολειτουργική Αναδιοργάνωση απευθύνεται κυρίως σε άτομα που παρουσιάζουν προβλήματα νευρολογικού χαρακτήρα. Η «βεντάλια» των ανθρώπων που μπορούν να ωφεληθούν από αυτή τη Μέθοδο είνα μεγάλη, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα νευρολογικά συμπτώματα, εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους.

Έτσι, τα προβλήματα λόγου (αλαλίες), η δυσλεξία, η δυσφαγία, η δυσπραξία, τα προβλήματα μάθησης, τα προβλήματα ελλειματικής προσοχής (με ή χωρίς υπερκινητικότητα), ο αυτισμός, η εγκεφαλική παράλυση (IMOC), καθώς και άλλες μορφές νευρολογικής ανωριμότητας, αποτελούν παραδείγματα προβλημάτων, που έχουν ένα κοινό σημείο, δηλ. ένα πρόβλημα οργάνωσης ή ανάπτυξης του Κ.Ν.Σ.

Η συγκεκριμένη Μέθοδος, είναι ωφέλιμη και για τα άτομα που πάσχουν από άλλες ασθένεις του νευρικού συστήματος (Parkinson), για άτομα που έχουν υποστεί εγκεφαλικά επεισόδια και κρανιακές κακώσεις.
Στη Βραζιλία, σε ορισμένα νοσοκομεία, η θεραπεία είναι εξίσου πρακτική, από εξειδικευμένους θεραπευτές που εφαρμόζουν τη Μέθοδο σε «βαριά» περιστατικά (κώμα κτλ).


Σύμφωνα με τον Edward, B. Le Winn: «Η διαφορά μεταξύ του δυναμικού ενός ‘φυσιολογικού’ οργανισμού και ενός ‘τραυματισμένου εγκεφάλου’ είναι ότι ενώ και τα δύο δεν μπορούν να μετρηθούν, το δεύτερο συχνά αγνοείται και υποτιμάται».

ΠΗΓΗ: www.padovan.gr